در نوشتار حاضر ساختِ سببی ساختواژی از طریق افزودن تک‌واژِ حال‌سببی‌ساز -ǣːn- به ستاک حال فعل در گویش‌های کردی، تالشی، تاتی، گورانی، زازاکی، اورامانی و بلوچی بررسی شده است، از نظر تاریخی در دورة میانه کاربرد این پسوند به‌صورت تک‌واژ در ساخت فعل سببی رواج داشت. در این مقاله مشخص شد که پسوند سببی‌سازِ -ǣːn- (ایرانی باستان*aja-na-) که به‌صورت تک‌واژ در زبان-های ایرانی میانة غربی با افزوده شدن به ستاک حال تشکیل مادة سببی می‌داد، در کردی و بلوچی به‌شکلِ -ǣːn- محفوظ مانده است و از طریق پیوستن به ستاک حال فعل، تشکیل ستاک حال سببی می‌دهد. واژه‌هایی که با نشانة ستاره * مشخص شده‌اند، شکل‌های بازسازی شده و یا فرضی هستند. داده‌های تحقیق در این جستار، از روشِ مصاحبه با گویشوران بومیِ گویش‌های مورد نظر و شمّ زبانی نگارنده به‌عنوان گویشورِ بومی یکی از گویش‌های مذکور و منابع مکتوب جمع‌آوری شده است. داده‌ها در ابتدا از منابع مکتوب و گفتار گویشوران استخراج و طبقه‌بندی شدند و سپس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. در این نوشتار خاستگاه ماده سببیساز -ǣːn- در گویش‌های مورد بررسی مشخص شد و هم‌چنین مشخص شد که وند سببیساز باستانی -ǣːn- در کردی و بلوچی عیناً محفوظ مانده است.
خنجری, سلمان. (1402). فعلِ سببی ساختواژی در زبان‌ها و گویش‌های ایرانی (حفظ وند سببی‌سازِ باستانی در برخی گویش‌های نو ایرانی). پژوهشهای زبان‌شناسی: نظریه و کاربرد, 2(2), -. doi: 10.22034/jls.2024.140624.1065
MLA
سلمان خنجری. "فعلِ سببی ساختواژی در زبان‌ها و گویش‌های ایرانی (حفظ وند سببی‌سازِ باستانی در برخی گویش‌های نو ایرانی)". پژوهشهای زبان‌شناسی: نظریه و کاربرد, 2, 2, 1402, -. doi: 10.22034/jls.2024.140624.1065
HARVARD
خنجری, سلمان. (1402). 'فعلِ سببی ساختواژی در زبان‌ها و گویش‌های ایرانی (حفظ وند سببی‌سازِ باستانی در برخی گویش‌های نو ایرانی)', پژوهشهای زبان‌شناسی: نظریه و کاربرد, 2(2), pp. -. doi: 10.22034/jls.2024.140624.1065
VANCOUVER
خنجری, سلمان. فعلِ سببی ساختواژی در زبان‌ها و گویش‌های ایرانی (حفظ وند سببی‌سازِ باستانی در برخی گویش‌های نو ایرانی). پژوهشهای زبان‌شناسی: نظریه و کاربرد, 1402; 2(2): -. doi: 10.22034/jls.2024.140624.1065
)